To co spotkało nas kolejnego dnia przeszło wszelkie oczekiwania. Objazdy świeżo położonego asfaltu przez piaszczyste podłoże obok drogi zniknęły. Dalej droga wyglądała jak podziurawiona skała. Spotykaliśmy na niej tylko kierowców TIRów i samochodów terenowych. Wszyscy z niedowierzaniem patrzyli jak się przedzieramy przez ten koszmar. Gęsty piasek pokonał mnie po raz kolejny. Chcą wyminąć odcinek drogi bokiem, zanurkowałem w piasek przy ok 40km/h. Tym razem motocykl odczuł poważniej wywrotkę. Ja piasek miałem nawet w zębach. Po podniesieniu motocykla okazało się że zaczynają się odkręcać od nieustających wstrząsów śruby mocujące podnóżki pasażera, do których z kolei przymocowany jest stelaż kufrów. Ja jedną z nich już zgubiłem i dodatkowo jedna z konstrukcji stelaża, przez co lewy kufer zapadł się w kierunku tylnego koła. Nadszedł czas na próbę jednego z dwóch podstawowych elementów naprawczych – trytytek. Niestety nie starczyły na długo więc wykręciłem śrubę mocującą kierunkowskaz i wkręciłem do stelaża.

Po ok 200km męki z prędkością pomiędzy 40-60km/h, mocno wyczerpani dotarliśmy do 18km odcinka asfaltowego. Zatrzymaliśmy się odpocząć w przydrożnym barze. Byliśmy mocno głodni ale jedyne co zrozumieliśmy z menu, dopiero po tym jak je przeczytała pani z baru, to jajecznica. Zjedliśmy więc na obiad jajecznicę, wypiliśmy po 1L napoju na głowę, zakupiliśmy kilka butelek wody i ruszyliśmy dalej w drogę. Wiedzieliśmy że nie damy rady przejechać w takich warunkach kolejnych 200km do Aktau, ale chcieliśmy dotrzeć do miasta oddalonego o ok 120km. Zatrzymaliśmy się po przejechaniu jaki ś 15km. Zrobiliśmy szybką ocenę sytuacji w jakiej się znajdowaliśmy. Zdecydowaliśmy zawrócić do poprzedniej wioski i w jej okolicach rozbić obóz. Lepiej było zrobić pozostały dystans następnego dnia.